30 en lui
30 en lui 
Zit je dan, weer een avond op de bank terwijl je gisteren zei dat je zou gaan sporten. Het wordt wel uitgesproken maar vaker niet gedaan. Ergens tussen het voornemen en de warme gezelligheid van de bank verdient de sportschool tonnen. Veelal in het begin van het jaar als de voornemens weer bovenaan staan. Zeker nu ik de dertig nader voel ik de constante druk om gezonder te leven. Je wil namelijk niet verslijten en er is nog een lange weg te gaan tot een pensioen, als dat ergens nog overblijft. De snelste weg daartoe is diëten en sporten.
In mijn omgeving zie ik hele hordes marathons lopen en de ene na de andere loop voltooien. Dat uiteraard allemaal instant delen op Facebook, het liefst ook de dagelijkse afstanden via Runkeeper. Dit draagt alleen maar meer bij aan het gevoel ongezond te zijn. Terwijl ik weet dat die mensen ook graag bier drinken en chips eten. Het is weten dat er meer mogelijk is dan lui zijn.
Op sommige dagen voelt het alsof lui zijn een ziekte is die mijn benen verlamt. Ondanks het feit dat ik ook wel eens de bokshandschoenen aantrek en mij sportief laat afbeulen voel ik mij meer dan eens een loser. Uiteraard gevoed door media die mij onderbroeken proberen te verkopen waardoor mijn taille slinkt. Mijn persoonlijke geschiedenis met rolmodellen als Sly Stallone en Jean-Claude van Damme hebben daar natuurlijk ook een handje in. Binnenin mij schuilt ook een Italian Stallion, met of zonder dubieuze geschiedenis in de softporno. Dit alles kan alleen bereikt worden door urenlange rondjes door het centrum van een stad te rennen. Althans dit denk ik dan en alleen van de gedachte raak ik al compleet uitgeput.
Er waren tijden dat ik geen alcohol dronk en zes keer in de week sporten. Dagen die inmiddels een tijdje achter mij liggen maar waar ik soms met heimwee aan terugdenk. De motivatie van toen is inmiddels vervlogen en zit in de droom om hard te werken en een succesvol schrijver te worden. Zweet kan maar spaarzaam opgebracht worden denk ik dan.
Gino van Weenen 