30 en thuisloos
30 en thuisloos
Illustratie door Nina Fernande
Veel vrienden van mij zijn sinds kort trotse huizenbezitters. Ik vind de uitdrukking trots wat misleidend. Vaak zet je het voor dingen waar je veel voor moet doen, zaken die niet altijd even leuk zijn maar later vast iets opleveren. Zoals ouders of marathonwinnaar, iedereen weet dat het niet zo fijn is als mensen daadwerkelijk beweren. Huizen kosten namelijk altijd meer dan je vooraf berekend hebt en er moet altijd wel wat gebeuren. Maar een huis is een belangrijke plek, iets waar je veel tijd en geld in wil steken omdat dit is waar je thuis komt. Althans dat hoor ik zoveel mensen zeggen. Een andere manier waarop ik steeds vaker het woord trots hoor is dat mensen trots zijn op de woonplaats. Nergens is dit overduidelijker dan in Rotterdam, waar de inwoners het gers vinden.
Daar doe ik niets aan af, ook ik hoor bij de groep.
Zelf huur ik gewoon een bescheiden verdieping in Delfshaven. Prima voor dat wat ik betaal en kan mij momenteel geen betere plek verzinnen. Ik kan uiteraard dromen over een woning die mij genoeg ruimte zou geven voor een bibliotheek, een entertainment kamer en dat kookeiland. Als ik dan weer wakker wordt en mij realiseer dat ik daar toch minder zou zijn dan op een werkplek snap ik het weer. Het gaat niet om waar je woont maar wat je nog wil bewonen.
Meer dan eens hoor ik verhalen over verhuizingen naar het buitenland. Plannen om toch eens naar te vertrekken naar Spanje of misschien wel naar India. Na een paar jaar blijven dat vaak nog steeds ideeën. Zelf heb ik twee keer voor een korte tijd in het buitenland gewoond en ik kan het cliché beamen, alles went. Of je nu in een warm land woont of in de buurt van een strand, het wordt na een tijdje gewoon. Dus ook die gave tuin met zon in de middag of een oprijlaan met plek voor dertien auto’s.
Het grootste probleem van de nog net niet dertiger is vooral de toekomst. Wil je binnenkort gaan samenwonen? Wil je blijven werken bij die baas? Vind je het toch wat te druk in de stad? Op welke termijn verwacht je kinderen, of wil je die überhaupt wel? Voor vele is de laatste vraag vaak leidend. De stress van kinderkamers en babybedjes liggen op de loer, gezinsplanning is het toverwoord. Wonen doe je dus niet zonder erover na te denken, het is een keuze. De mobiliteit van de mens is groot en dus kun je daadwerkelijk overal gaan wonen zolang je er zelf tevreden mee bent.
Gino van Weenen 