Gino Undercover: Daklozen deel 1
Voor Vers Beton schreef ik mijn laatste column over daklozen, samen met Nina Fernande ging ik een dag op zoek. Dit is wat er gebeurde…
Undercover gaan bij daklozen is een grappige woordspeling die in het Rotterdamse centrum ook erg treffend is. Samen met illustrator Nina ging ik een dag lang op zoek naar daklozen. In Utrecht en Amsterdam kun je niet om de daklozen en straatartiesten heen, maar in Rotterdam zijn er slechts een paar bekende gezichten. In een stad met zoveel inwoners zouden er toch meer moeten zijn?
“Zij dragen niet bij aan de economie dus zijn ze niet welkom.”Eigenlijk begon de zoektocht bij Waudem, de zingende straatkrantverkoper op de trappen van de Bijenkorf. Wereldberoemd in Rotterdam met de hit „Wie maakt me blij, wie koopt een krantje bij mij.” Altijd vrolijk, met zijn schorre stem, maar hij schitterde door afwezigheid. We kwamen er snel genoeg achter waar hij was gebleven. Al dwalend langs de randen van de koopgoot werden wij plotseling toeschouwers van een hardhandig politie-optreden tegen een dakloze. Met veel geschreeuw werd hij het politiebusje in gesleurd. Wij hadden er slecht zicht op en vroegen opheldering het aan Hans Worst van de gelijknamige worstenkraam, hij stond er bovenop. Dit bleek een voorbeeld van de huidige daklozen-aanpak in het centrum. Hij gaf meteen een verklaring waarom daklozen niet te vinden zijn in de koopgoot; “Zij dragen niet bij aan de economie dus zijn ze niet welkom.”
De bekendste hotdogverkoper van Rotterdam merkte op dat in de afgelopen vijf jaar de daklozen zijn verdwenen uit het centrum. Dat ze zo hardhandig en met veel machtsvertoon worden ingerekend vindt hij stuitend. Volgens Hans trekken de meeste daklozen nu naar de randen van de stad, het Eudokiaplein zou een hotspot zijn.
Er wordt ons verzocht een afspraak te maken omdat het aantal interviewverzoeken met daklozen aan de hoge kant is.Een andere bekende plek voor opvang is de Pauluskerk, sinds kort onder een nieuw dak op de oude plek. De Pauluskerk is een organisatie die veel doet voor mensen die op straat leven. Ze werken echter niet mee, met een goed hart geven zij hun tijd liever aan hun bezoekers. Er wordt ons verzocht een afspraak te maken omdat het aantal interviewverzoeken met daklozen aan de hoge kant is. Bij het Leger des Heils vangen wij ook bot: het hoofdkantoor zou ons graag verder helpen als er eerst telefonisch overlegd kan worden. Dan maar verder naar een gebied waar we verwachten op z’n minst één dakloze te vinden.
Het stationsgebied blijkt met de verbouwing echter ook geen welkome plek, daar zijn evenmin mannen en vrouwen van de straat te vinden. De taxistandplaats is de volgende stop voor een goed gesprek over de minder bedeelden van de samenleving. Twee chauffeurs, relaxt op een bankje, geven ons nog wat goede tips: “Ergens voorbij Koolmees, die van de kip, en voor club OQ is er een soort van kerk.”
Als er ergens nog een ruige straat is dan is het de ’s Gravendijkwal wel. Het centrum is inderdaad leeg geveegd door het kartel van warenhuizen en beveiligers. Een fietstocht is dus nodig om vieze baarden en versleten zolen te vinden. Als er rond het station al geen daklozen meer zijn, hebben ze misschien massaal de trein genomen? Soms zie ik ’s nachts een schim lopen over straat. Of dat dames van plezier zijn of zwervers weet ik niet, maar daar zou ik snel genoeg achter komen.
Bovenstaande tekst verscheen eerder op Vers Beton.
Met illustratie van Nina Fernande.
Gino van Weenen 