Verdwalen tussen de poortjes

Met wat zweet op het voorhoofd en lichte vrees voor de weegschaal rits ik hem dicht. Zo klein mogelijk en toch passen, alles dat ik nodig denk te hebben in minder dan twintig kilo. Voor vertrek de laatste check, paspoort, iPhone, zonnebril en creditcard. Rotterdam – The Hague Airport wacht op mij.

Eenmaal aangekomen is de vertrekhal een serene rust, geen schipholiaanse chaos op Zestienhoven. Geen geïrriteerde dames maar behulpzaam en begripvol. De beperkte keuze aan cafés en kiosken schept duidelijkheid, ik kan namelijk niet kiezen, er is er van beide maar één. Toch volgt ook dit kleine vliegveld de routine.

Ik mag weer achter aansluiten bij de rijen van paspoortcontrole en detectiepoortjes. Dit voelt altijd alsof je naar de tandarts gaat. Er is bijna nooit wat aan de hand, maar als het dan gebeurd is het ernstig. Zo werd ik eens uit de rij gepikt omdat mijn tas een verdacht voorwerp met zich meedroeg. Als reiziger neem ik altijd een kleine ronde Goudse kaas mee. Dit bleek voor de Amerikaanse douane totaal onbekend. Kleine vorkjes transformeren ook in steekwapens als ze eenmaal op het vliegveld zijn.

Na alle visitaties en hindernissen volgt de ultieme test: een triatlon van winkelen, eten en op tijd het vliegtuig halen. Tax-free shoppen is een tourist trap, bedacht door overheden die je nog voor vertrek proberen een lokale uitgave te ontfutselen. Vaak blijkt bij thuiskomst dat de fles drank of parfum bij de lokale grootgrutter toch goedkoper is. Gelukkig heb je veel plezier gehad met alle extra tasjes en het drie keer laten zien van je paspoort. In de rondgang van de lange kooppaden raakt men dorstig en hongerig dus mag een bezoekje foodcourt niet vergeten worden. Starbucks of niet, rijen zijn gegarandeerd want met dat kleine glaasjes cola overleeft niemand een vlucht. Soepje en boterhammen met plakkaas erbij en de inwendige mens is content. Ware het niet dat de pinpas zowat blokkeert bij het zien van de prijs. Met het excuus: “Ach, ik ben op vakantie, boeiend”, slof je verder.

Lichtelijk uitgeput neem je plaats in een loungebank met de schrikbarende mededeling dat je vliegtuig gaat boarden. Een martelpraktijk die vast de basis is voor wat ze tegenwoordig in Cuba doen. Met een snelle tred richting de gate om daar nog eens een half uur op een slechte lederenstoel te zitten. Vliegvelden, een illusie die eerder op een nachtmerrie lijkt.

Verscheen eerder op Bogue