Verdwalen in de beeldbuis
‘
s Ochtends vroeg trok een onweerstaanbare kracht mij uit bed. Nog voordat mijn ouders aan het ontbijt zaten kroop ik voor het krieken van de dag voor de televisie. Via een vage kennis bootlegde mijn ouders filmnet met een zwarte decoder. Dat het half illegaal was maakte mij niet zo veel uit, ik had namelijk Kindernet. Een paar uur voordat de schoolbel klonk nam ik tussen boterhammen chocopasta en glazen melk het animatiegeweld in mij op.
Ademloos beleefde ik de avonturen van Sinbad de Zeeman, Vrouwtje Theelepel en Doctor Snuggles. Bij vele staan de intro’s in het geheugen gegrift en tijdens veel diners met leeftijdsgenoten kun je wachten tot iemand het Ducktales liedje in start. Iedereen heeft zo zijn favorieten; Boes, Ovide en zijn vriendjes, Dommel of Wicky de Viking. Persoonlijk was ik altijd meer van Teddy Ruxpin, Teenage Mutant Ninja Turtles en Alfred J. Kwak. Waarbij de laatste een ruime voorsprong krijgt vanwege het uitgesproken Nederlandse karakter.
Vaak wordt tijdens eerder genoemde etentjes gewedijverd over de meest obscure tekenfilms. Mijn troef is dan vaak De Bluffers of StarStreet. Sommigen zijn gewoon minder in trek of bestaan ergens in een grijs geheugen. Naarmate onze generatie opgroeide kwamen ook de live-action series vaker op tv. Mighty Morphin Power Rangers voorop werden er via beproefd recept elke dag steden gered van gigantisch opgeblazen mutaties. De echte basis van dit alles lag uiteraard al jaren bij de Jim Henson fabriek waar hij met the Muppets en later met mijn favoriet the Freggels de wereld liet zien wat poppen kunnen.
Momenteel groeien kinderen op met computeranimatie van de geweldige Pixar studio. Niet mis mee, maar er mist iets. Het is de soundtrack, geen liedjes die je meeschreeuwt of op een cassettebandje dagen achtereen luisterde. Nog steeds loopt er een koude rilling over mijn rug als ik Ariel hoor zingen over hoe zij graag, hoe noem je die ook alweer, o ja, voeten wil hebben. Mijn eerste jazzlessen kreeg ik van de katten die ergens in Parijs door een aantal verdiepingen zakten met piano’s, want niemand swingt zo als een echte kat. Dankzij Disney wilde ik mijn eerste liefde de wereld laten zien, op een perzisch toverkleed.
Afgelopen december liep ik nog als een kind door het park van de Amerikaanse dromenfabriek. Met hetzelfde enthousiasme als de kinderen die achter mij liepen zwaaide ik naar de parades en raakte ik betoverd. In mij schreeuwt het kind nog dagelijks om magie, fantasie en verwondering. Ik hoor een leeuw schreeuwen, er wacht nog een koninkrijk op mij, ergens ben ik nog steeds Robin Hood.
- illustratie door Nina Fernande
Verscheen eerder op Bogue
Gino van Weenen 