Verdwalen in het klein

Rijen lang zie ik ze staan, lang, puntig, zilver en goud. Ik bevind me in een waar walhalla van kitscherigheid, geen voorwerp waar niet de plaatsnaam op kan. Dat alles dan ook nog in weerzinwekkende combinatie van kleuren en beeltenissen. Verschrikkelijk hoog geprijsd maar toch voel ik de drang om het te kopen, een klein souvenirtje om maar aan de koopdrift te voldoen.

Winkeltjes, kraampjes, kleedjes en mensen behangen met prullaria die je doen denken aan dat moment dat je er was. Parijs, London, New York City of Berlijn allemaal hebben ze iconen die zijn vereeuwigd in klei, aluminium of hout. Ik heb lades vol met onderzetters, openers en goede bedoelingen van een verloren reis. Nergens krijg ik hetzelfde gevoel bij als toen ik voor het eerst de Pont du Neuf of de Towerbridge over liep. Het is een gemaakte gedachte die ik ergens tussen mijn foto’s op Facebook heb bewaard.

Toch rennen er nog dagelijks Afrikanen weg voor de politie onder de Eiffeltoren en doen de meeste mensen niets liever dan koffers vol laden met kleinigheden voor familie en vrienden. Wie kent niet die spuuglelijke asbak van de buurvrouw uit de Domicaanse Republiek?

Ik draai mijn sneeuwbol nog eens om en zie de vlokjes dwarrelen langs een Big Ben met een Bobbie ervoor. De laatste keer dat ik er was, een jaar geleden, liep ik langs de Thames en keek naar the EYE. Heimwee naar een plek waar ik slechts af en toe mijn hoofd laat rondgaan, het neemt mij over. Geen moment dacht ik er aan, maar toch valt mijn oog zo af en toe op dit kleinnood. Het was een noodkreet van een vrouw met weinig om voor te leven. Zij smeekte mij het te kopen, ik knapte van binnen en deed wat mij goed leek. Ik kocht het leed van de straatverkoopster en stak het weg, een metropool in de tas.

Zo ontving ik ooit een vuilniszak vol met ansichtkaarten van Parijs. Ik zat tijdens een schooltrip op de trappen van het Sacre Coeur en de Gendarmerie wierp ze mij in de schoot. Zonder uitleg was ik een stapel karton rijker. Even later komt de eigenaar zijn bezittingen ophalen, een korsterige man, zo van de straat. Mijn Frans liet mij in de steek, maar het was duidelijk dat hij even geleden uit mijn vuilniszak verkocht, tegen de lokale verordening in. Ik deel de ritsen kaarten uit aan mijn klasgenoten en zie de man afdruipen.

Jaren later zijn de ansichten vergeeld, maar draag ik het beeld van de man nog steeds bij me. Op de trappen van de witte kerk was ik genadeloos. Nu ben ik op zoek naar het geluk waar hij zo naarstig naar zocht en verlang ik terug. Mensen blijven het liefst zo lang mogelijk op vakantie, gezeteld tussen de bouwsels van dromen.

Verscheen eerder op Bogue