Verdwalen op het schoolpein
Illustratie door Nina Fernande
Je vinger omhoog en dan wachten, zwaaien en roepen. De ketting, het bord of gewoon gaan, naar de wc gaan op de basisschool was geen gemakkelijke opgave. Om nog maar te zwijgen over het overblijven of de gymles. Toch kijk ik nu terug op mijn eerste stappen in het schoolsysteem en voel heimwee. Een plein waar je naar hartenlust kon knikkeren, muren en flippo’en. Dit is waar ik mijn eerste zoen kreeg, een bal door de ruit schopte en de eerste matpartij plaats vond.
Dit alles is aangezwengeld door het terugvinden van mijn oude rapport uit groep 7 en de naamsverandering van de Rooms-Katholieke basisschool, de Kindervriend. Sinds kort heet deze namelijk de Goudakker, aangezien het zich in Gouda is dat bevindt niet heel erg verrassend. Kennelijk werden de bedenkingen bij de naam te groot en voelde men zich gedwongen de naam om te buigen naar een neutrale nietszeggende titel. Ik en vele oud schoolgenoten met mij laten stilletjes een traan.
Terug naar het schoolplein waar zoentikkertje je kon maken of breken. Werd je gevangen door de verkeerde paardenstaart dan was dit zeker een maand lang je lot. Evenals het scoren van een goal in het verkeerde doel of andere ongelukken die je overkomen. Kinderen op de lagere school zijn bikkelhard en niet te vertrouwen. Zoals je klasgenoot je verraadt wanneer je toch nog wat snoep onder in de tafeltje had verstopt, ooit dacht je dat ze je rug hadden.
Nu jaren later kijk ik terug op de schoolfoto’s en denk ik dat ik voor altijd 9 wil zijn. De tijd staat niet stil en daarmee komen de onvermijdelijke problemen. Je vriendinnetje is niet alleen meer om een Liga mee te delen maar is nu ook iemand waar je een huis mee deelt. Je zakgeld kom niet van je moeder maar moet je dagenlang voor werken en dan nog kun je de helft inleveren. Ik ben opgegroeid en de wereld om mij heen is bijna hetzelfde, toch leef ik nog in de waan dat er een pauze komt als de bel gaat.
Zo nu en dan zoek ik de jongens en meisjes van de klassenfoto’s via Facebook op. Bij sommige herken ik de persoon die ze ooit waren maar vaker zie ik niets. Niet meer de etter die op het schoolplein de knikkers uit de pot jatten. In het gezicht van mijn eerste vriendinnetje bespeur ik spijt en een zweem van triestheid. Dat het zorgeloos leven stopte toen zij groep 8 verliet.
De school staat nog steeds schuin tegenover mijn ouderlijk huis. Als ik mijn ouders bezoek knikt zij naar mij net voordat ik naar binnen stap. Soms ga ik zitten op het schoolplein met nieuwe speeltoestellen en een picknicktafel, ik zie mijn eerste schaafwond op de stoeptegels, hier viel ik.
Verscheen eerder op Bogue
(illustratie door Nina Fernande)
Gino van Weenen 