Verdwalen in het peloton
Op de kasseien van de Franse dorpen raast een storm van mannen. Heldendaden gemengd met bananenpuree en een klein beetje poep in de broek. Een paar kilometer terug zat er nog een stelletje pechvogels op de knietjes, glad stukje. Gehavend zijn ze, een klein beetje gebroken maar met karakter stappen ze allemaal weer op. Drie wielen verder gaat de koers door en ligt er nog 117 kilometer voor hen.
Er liggen bergen en afdalingen voor de gladiatoren op de loer. Al 100 jaar lang sterven er renners met de spaken in de buurt, dit gaat verder dan sport. Zelfs met de dopingaffaires van de afgelopen jaren is dit een prestatie van bovenmenselijk kunnen. Vele leggen het in de auto al af op het stuk dat dagelijks door de coureurs wordt gereden. De goden van de weg zijn onverbiddelijk en een ieder die te zwak is zal afvallen, dit zijn de regels van de Tour.
Jaarlijks kijk ik met hangende oogleden naar het wielerspektakel. De dans om de Maillot Jaune, secondes slechts tussen de top en de minder getalenteerde renners. De terminologie liegt er ook niet om met een boekje vol woorden zoals demarrage, gelost worden en de lantaarn. Het universum dat ontstaat wanneer men de koers volgt is enorm. Een vacuüm dat uren in beslag neemt, je verdwaalt mee met het peloton door de haarspeldbochten en spoorwegovergangen. Zelfs de grootste Frankrijk-hater krijgt spontaan zin om de streken te ontdekken die worden doorkruist. De Tour de France is namelijk groter dan het land waarin het plaatsvindt, dat blijkt altijd weer bij de opening van de koers in een van de vele buurlanden. Het zal mij ook niet verbazen als binnenkort de proloog gereden wordt in Dubai, China of India. Het gaat namelijk vooral om de pegels bij deze evenementen.
Wie herinnert zich nog de grote schoonmaak toen het circus in Rotterdam plaatsvond? Straten werden aangepakt en getransformeerd tot de lanen van Parijs. Nog elke keer als ik over de Erasmusbrug rijd geven de plaquettes op de weg aan dat ik bezig ben met een stukje historie. In het achterhoofd hoor ik Mart Smeets over de speakers en achter mij de wieken van de helikopter. “Ja jong, daar ga je”, de trui op het netvlies en het commentaar zeggen mij dat de conditie mijlenver achterligt op de atleten van de weg. De grootste col van mij leven zal altijd deze Noord-Zuid verbinding blijven, voor mij geen Galibier of Tourmalet. Dat trekt mijn vanMoof niet, mijn benen evenmin.
Nina van de plaatjes.
Verscheen eerder op Bogue
Gino van Weenen 